piątek, 15 czerwca 2012
Ucieczka z zesłania
EWA KUREK
UCIECZKA Z ZESŁANIA
Książkę „Ucieczka z zesłania” Ewa Kurek napisała na podstwie pamiętników kobiety, która wraz z synem uciekła w 1940 roku z zesłania do Kazachstanu.
Książka po raz pierwszy została wydana przez „Edition Spotkania” w Paryżu w 1985 roku. W latach 1986-1989 miała kilka podziemnych wydań w Polsce. Ze względu na sytuację polityczną w Polsce, wydanie paryskie i wydania podziemne Ewa Kurek opublikowała pod nazwiskiem Marii Byrskiej.
W 1997 ksiązka została wydana w Wydawnictwie Clio pod nazwiskiem autorki.
Nakład wyczerpany.
POZA GRANICĄ SOLIDARNOŚCI
WYDANIE I WYDAWNICTWO WSU KIELCE 2006
WYDANIE II WYDAWNICTWO CLIO LUBLIN 2008
Książka jest próbą zmierzenia się z problemem stosunków polsko-żydowskich w czasie II wojny światowej w kontekście tysiąca lat istnienia obu narodów na polskiej ziemi. Jest także próbą zmierzenia się z problemami fałszowania historii.
Książka została przetłumaczona na język angielski;
w sierpniu 2012 roku ukaże się w USA.
Dzieci żydowskie w klasztorach
DZIECI ŻYDOWSKIE W KLASZTORACH
Książka jest pracą doktorską Ewy Kurek obronioną w KUL; wstęp do ksiązki napisał Prof. Jan Karski. Po raz pierwszy książka została wydana w 1992 roku przez Wydawnictwo „Znak” – Kraków pod tytułem „Gdy klasztor znaczył życie”; drugie wydanie Wydawnictwo Clio – Lublin 2001; wydanie trzecie Wydawnictwo Gaudium – Lublin 2004.
W 1998 roku książka została przetłumaczona na język angielski i wydana w Nowym Jorku pod tytułem „Your Life is Worth Mine” – wstęp do wydania amerykańskiego napisał Prof. Jan Karski.
Zaporczycy w fotografii
Prezydent RP Lech Kaczyński w dniu 5 marca 2008 roku odznaczył Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski żołnierza AK-ROAK-WiN majora „Zapory” – sanitariuszkę Barbarę Nagnajewicz-Woś ps. „Krysia”. Relacja sanitariuszki „Krysi”, opublikowana w tomie pierwszym „Zaporczycy – Relacje”, wyrokami Sądów RP została ocenzurowana.
Album zawiera 244 zdjęć i 997 biogramów żołnierzy lubelskich oddziałów AK-ROAK-WiN cichociemnego majora Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora” z lat 1943-1963 oraz wstęp podsumowujący wyniki badań autorki nad dziejami walki oddziałów lubelskiej Armii Krajowej z polskimi i sowieckimi komunistami po roku 1944. Wydanie I wyczerpane; w posłowiu do wydania drugiego autorka napisała: „Zapora zawsze zastanawiał się, czy będzie ktoś o nas pamiętał, że walczyliśmy o Polskę i nie byliśmy bandytami” – powiedziała sanitariuszka „Krysia”. W dniu dzisiejszym mija sześćdziesiąt lat od męczeńskiej śmierci legendarnego dowódcy AK-WiN Lubelszczyzny i jego oficerów. Oddając do rąk czytelników drugie wydanie albumu dokumentującego twarze i postaci jego oraz jego żołnierzy, melduję w zaświaty: – Majorze „Zaporo”, mimo wielu przeciwności, obywatelski i zawodowy obowiązek spisania i utrwalenia waszych dziejów wypełniłam. Wiedza i pamięć o tym, że walczyliście o Polskę i nie byliście bandytami, przetrwa po wsze czasy!
Ewa Kurek
Lublin, 7 marca 2009.
Zaporczycy 1943-1949
Ewa Kurek
ZAPORCZYCY 1943-1949
Wydanie I. Clio, Lublin 1995; Wydanie II ocenzurowane, Clio, Lublin 2005.
Książka ma charakter powieści dokumentalnej. Poświęcona jest dziejom żołnierzy oddziału lubelskiego Kedywu AK dowodzonego przez cc majora Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora”, który po wkroczeniu w lipcu 1944 roku na Lubelszczyznę Sowietów, wobec wywózek na Sybir i innych form represji w stosunku do jego podwładnych oraz ludności cywilnej, podjął z komunistami nierówną walkę. Schwytany we wrześniu 1947 roku przez UB, w marcu 1949 roku wraz z 6 swymi oficerami „Zapora” został zamordowany w więzieniu mokotowskim. Ostatniego żołnierza „Zapory” SB schwytała i zamordowała w 1963 roku; ostatni jego żołnierz opuścił więzienie PRL w roku 1971.
Mimo iż przez pół wieku władza ludowa nazywała go bandytą, legenda o „Zaporze” – bohaterze Lubelszczyzny przetrwała. Do napisania książki liczącej 392 strony i opatrzonej zdjęciami posłużyły relacje jego żołnierzy i wspomagającej jego oddziały ludności cywilnej oraz źródła archiwalne. Książka stała się bezpośrednią inspiracją do upamiętnienia walki „Zapory” i jego oddziałów m.in. poprzez: wmurowanie w 1996 roku w kościele farnym w Kazimierzu Dolnym tablicy pamiątkowej poświęconej „Zaporze” i zamordowanym wraz z nim oficerom, odsłonięcie w 1999 roku ich symbolicznego grobu w Alei Zasłużonych Cmentarza przy ul. Lipowej w Lublinie, nadanie w roku 2000 imienia „Zapory” Gimnazjum Nr 9 w Lublinie oraz wystawienie dwóch pomników „Zapory” i jego żołnierzy na terenie Lublina.
Książka stała się także powodem, dla którego w 1997 roku żona i córki Władysława Siła-Nowickiego wytoczyły autorce proces o rzekome zniesławienie ich ojca i męża. Wyrokiem Sądu Najwyższego w 2005 roku książka oraz relacje żołnierzy „Zapory” [Tom I i Tom II] zostały ocenzurowane.
Bezradna wobec sądowej cenzury i bezprawia, Ewa Kurek drugie wydanie książki opublikowała z białymi plamami. W ocenzurowanej książce opublikowała jednak zeznania, jakie w Sądzie Okręgowym w Lublinie złożyli w jej obronie żyjący wówczas „Zaporczycy”, czyli wszystko to, co wycięła sądowa cenzura, i jeszcze więcej. Tym sposobem sądom RP nie udało się zamknąć ust żołnierzom „Zapory”.
wtorek, 5 czerwca 2012
Subskrybuj:
Posty (Atom)